fotograaf onbekend

Arnold de Hartog (1869-1938)

Arnold Hendrik de Hartog (Nol) werd geboren te Rotterdam op 11 april 1869. Hij was een zoon van Arnold Hendrik de Hartog, predikant, later hoogleraar aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Aanvankelijk wilde hij kunstschilder worden, wat zijn vader hem verbood. Hij rolde van het ene baantje in het andere tot zijn moeder overleed. Toen besloot hij te gaan studeren. In 1895, op 26-jarige leeftijd, behaalde hij zijn gymnasiumdiploma en ging theologie studeren aan de Vrije Universiteit. Na zijn promotie te Utrecht in 1903 werd De Hartog Nederlands hervormd predikant, achtereenvolgens in Ommeren, Heemstede, Haarlem en tenslotte in Amsterdam.

In 1916 was hij één van de mede-oprichters van de Internationale School voor Wijsbegeerte in Amersfoort.

In 1926 kreeg de Dr. A.H. de Hartog-stichting, opgericht in 1917 “ter verbreiding van de inzichten op godgeleerd en wijsgerig gebied van Dr. A. H. de Hartog“, de mogelijkheid een bijzondere leerstoel te stichten bij de faculteit der godgeleerdheid te Utrecht. De stichting benoemde, hoe kon het ook anders, De Hartog tot bijzonder hoogleraar in de apologie van het christendom aan de Rijksuniversiteit te Utrecht. In 1930 werd hij benoemd tot gewoon hoogleraar in de wijsbegeerte van de godsdienst en de zedekunde aan de gemeentelijke Universiteit van Amsterdam.

De Hartog overleed in Amsterdam op 9 december 1938. Hoewel hij bij zijn leven een populaire prediker was, werd hij spoedig vergeten.

Door bemiddeling van prof. O.J. de Jong werden de archivalia van A.H. de Hartog aan de Universiteitsbibliotheek overgedragen, onder voorwaarde dat er een bibliografie van gemaakt zou worden. Deze verscheen in 1988. De collectie bevat tevens twee handschriften van Arnold de Hartogs echtgenote, J.L.G. de Hartog-Meyjes (1882-1961).

Arnold de Hartog was de vader van de schrijver Jan de Hartog.